Olympisch testevent in China voor Isabel Grevelt

Olympisch testevent in China voor Isabel Grevelt

20 oktober 2021

Met een koffer die een aantal kilo zwaarder is van alle gouden medailles, stapt Isabel op maandagavond 11 oktober het vliegtuig uit. Hoewel achtenveertig uur zonder slaap ervoor zorgen dat de ogen klein zijn van de slaap, overheerst er overduidelijk een gevoel van trots en blijdschap. Met vooraf de verwachting op vooral een mooie ervaring en achteraf vijf gouden medailles rijker kan het ook niet anders dan dat ze tevreden is. ‘Ik had nooit verwacht dat ik goud zou winnen, dus ik ben hartstikke trots’ lacht Grevelt.

Terug naar zondag drie oktober. De dag dat de reis naar China begint. Rond een uur of elf stappen Isabel en haar ouders in de auto om in Arnhem de rest van de Nederlandse equipe te ontmoeten. ‘Het voelde heel bijzonder toen het eenmaal zover was. Toen ik maanden geleden hoorde dat ze van plan waren ook neosenioren naar China te sturen, had ik gelijk mijn zinnen gezet op deze wedstrijd. Een Olympisch testevent in China is geweldig en ik was dan ook erg trots dat ik voor Nederland mocht schaatsen op de Olympische ijsbaan’, geeft Isabel als commentaar op haar selectie voor het Olympisch testevent. Na een tussenstop en een warme chocomelk voor Isabel bereikt de Nederlandse ploeg, die onder leiding van bondscoach Peter Kolder staat, het vliegveld van Frankfurt. Hier wacht een lange procedure van gezondheidschecks en andere procedures. Daarna wordt de bagage ingecheckt. Een penibel momentje voor Isabel, want per persoon mag er slechts één koffer en één tas meegenomen worden. ‘Tsja’, geeft Isabel toe. ‘Iedereen die mij kent weet dat ik normaal gesproken zo’n vijf tassen meeneem op kamp, dus dit was wel even wennen’. Gelukkig valt haar tas binnen het toegestane gewicht en kan de reis naar China echt beginnen.

In het vliegtuig wordt gelijk duidelijk dat het om een speciale wedstrijd gaat, want naast Isabel en haar teamgenoten zijn er slechts twee andere reizigers aan boord. ‘Een soort privévliegtuig inderdaad’, lacht Isabel. Daarbij wordt de Nederlandse delegatie ook gelijk welkom geheten in de Chinese cultuur. Een zakje met kool, een champignon en een worstje in vacuüm is het rantsoen voor de twaalf uur durende vliegreis. Aangekomen in China gaan de nieuwe indrukken onophoudelijk verder en na een hele rits aan coronatesten en controles wordt Isabel met de anderen onder politie-escorte naar hun hotel begeleid. ‘De hele weg was voor ons afgezet’, vertelt Isabel. ‘Ik voelde me net een beroemdheid’. Eenmaal in het hotel is het voor de Chinezen ongeveer drie uur ’s middags, dus een paar uurtjes slaap zit er nog niet in.

De volgende ochtend gaat de wekker om half acht Nederlandse tijd. ‘Omdat we maar acht dagen in China waren en het weekend nadat we terugkwamen weer een wedstrijd hadden, was er besloten dat we op Nederlands ritme zouden leven. Dat zorgde er wel voor dat ik het idee had heel fout bezig te zijn, want als het in Nederland ochtend is, is het in China al half één in de middag.’ Afgezien daarvan is er weinig wat de Nederlandse ploeg het gevoel van thuis geeft, met vooral het eten als grootste verschil: ‘We aten bij bijna elke maaltijd rijst. Ook was er heel erg weinig groente waardoor ik meestal maar wat sla nam om toch een beetje goed bezig te blijven.’ Toch voelt Isabel zich wel een beetje thuis in het grote land aan de andere kant van de wereld. ‘Iedereen was erg aardig en er werd de hele tijd naar ons gezwaaid. Er was zelfs iemand die een half uur gewacht heeft om met mij op de foto te mogen. Ook was alles voor de rest erg goed geregeld en er waren zo veel nieuwe indrukken dat ik weinig tijd had om veel bezig te zijn met thuis.’ Aan de verwachtingen die Isabel heeft van Beijing wordt ook ruimschoots voldaan. ‘De gebouwen waren net zo groot als ik me had voorgesteld en de mooie kleuren van lampen en lichtshows waren ronduit geweldig.’ De enige domper is dat de Nederlandse equipe geen toestemming heeft de stad te verkennen. ‘Ik heb eigenlijk alleen het hotel en de ijsbaan gezien’, blikt Isabel terug. Ze geeft toe dat wel jammer te vinden, maar is er alsnog van overtuigd de sfeer van de Chinese hoofdstad meegekregen te hebben. Na een korte stilte voegt Isabel er ook nog aan toe dat ze onder de indruk was van het organisatievermogen van de Chinezen. Er volgt een opsomming van voorbeelden waaronder een bus tussen de ijsbaan en het hotel, vrijwilligers die met alle liefde meehielpen en elke dag een coronatest. ‘Gelukkig hoefde die alleen in de mond, grinnikt Isabel ter afsluiting.

Als Nederlandse is Isabel gewend om in het mooie Thialf te schaatsen. ‘Maar’, benadrukt ze, ‘de ijshal in Beijing deed daar echt niet voor onder’. Hoewel het ijs niet denderend is en je hard moet werken voor snelle rondjes, geeft ze aan elke dag weer opnieuw onder de indruk te zijn van de ruimtelijke en strakke hal die speciaal voor de Olympische Spelen uit de grond is gestampt. Hoewel er echt ‘werkijs’ ligt, is dat aan Grevelts tijden zeker niet af te zien. Zelfs op de 500 meter van de eerste dag, waar iedereen ruim boven hun persoonlijke record rijdt, benadert Isabel haar snelste tijd ooit tot op vijftien honderdste en hiermee pakte ze gelijk haar eerste goud van het toernooi. ‘Van tevoren had ik me ingesteld op maximaal een derde plek’, blikt Isabel terug. ‘Twee Chinese meiden hadden allebei namelijk al eens in de 37 seconden gereden, dus ik had nooit verwacht van hen te winnen.’ Toch weet ze dit voor elkaar te krijgen, niet in de laatste plaats door voor het eerst dit seizoen 10.9 te openen en de laatste buitenbocht met haar tegenstandster mee te lopen.

De 1000 meter staat als tweede afstand op het programma. Een afstand die Isabel naar eigen zeggen erg moeilijk vindt. ‘Ik word altijd erg zenuwachtig omdat ik het lastig vind voluit te gaan op afstanden die langer zijn dan 500 meter. Ik krijg dan altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik het niet kan’. Door zichzelf op te peppen, op de benen te slaan en door goed uit te ademen probeert Isabel zichzelf altijd tot de goede orde te roepen. Met resultaat, want met wederom bijna een PR kan ze haar twee Chinese goud bijschrijven. Kort na de 1000 meter rijdt ze ook nog naar het goud op de ploegenachtervolging. Van alle wedstrijden was dit misschien wel de raarste’, evalueert Isabel lacherig. ‘We waren namelijk het enige team dat deelnam, waardoor we sowieso goud zouden winnen’. Desalniettemin vond ze het toch een leuke ervaring.

Als laatste individuele afstand mag Isabel ook op de 1500 meter van start gaan. Voor haar een afstand die vooral mentaal is en waar ook altijd een negatief stemmetje om de hoek komt kijken. Maar net als op de 1000 meter pepte ze zichzelf op en gaat ze met volle overgave van start. ‘Op de 1500 meter ga je altijd helemaal kapot, ongeacht hoe hard je van start gaat. Dus dan kan je maar beter volle bak weggaan’. Dat blijkt een goede tactiek, want na de finish prijkt er een mooie tijd van 2.01.20 op het bord en dat betekent een dikke verbetering van Isabels persoonlijke record. ‘Na deze race heb ik gelijk naar huis gebeld om met mijn oma en ouders te praten’, vertelt Isabel. ‘Ze waren hartstikke trots’.

De afsluiter van het toernooi is de massastart. Hoewel er van een massa niet echt sprake is, want Isabel haar enige tegenstand komt van twee andere Nederlandsen en slechts één Chinese. ‘Van tevoren zat ik een beetje te grappen,’ zegt Isabel. ‘Kom, even zestien rondjes rijden, doen we even’, lacht ze. ‘Maar dat viel wel een beetje tegen hoor, zeker omdat we maar met zijn vieren waren’. Mede hierdoor is er op de livestream een rustige race te zien, waar vooral de Nederlandse meiden het kopwerk doen. ‘Die Chinese deed helemaal niks op kop,’ vertelt Isabel ietwat geagiteerd. ‘Dus toen ik op kop kwam heb ik ook maar rustig aangedaan’. Slim gespeeld lijkt wel, want na een bloedstollende eindsprint waarin de winnaar op een fotofinish moet worden teruggekeken, heeft Isabel haar vijfde en laatste goud te pakken.

Op de vraag hoe Isabel zich voelt na haar Chinese ervaring is ze duidelijk: ‘Dankbaar’, komt er zonder aarzelen uit. ‘Ik ga dit nooit meer vergeten.’ Een herinnering die het meeste bij blijft heeft ze niet. ‘Maar’, vervolgt ze: ‘Ik denk dat de keren dat ik won wel heel lang zullen blijven hangen. Ik weet dat de wedstrijden misschien niet het belangrijkste waren van de hele reis, maar het maakt het plaatje voor mij wel compleet, omdat ik er echt voor heb moeten werken. ‘

Sponsors

Partners